"Ο Αμπάτης άναψε τσιγάρο, αφού έσβησε το προηγούμενο....
- Στους χωρισμούς πρέπει να είναι κανείς ψύχραιμος, είπε. Οι άνθρωποι
κλαίνε συνεχώς όταν χάνουν κάτι και δε σκέπτονται πως το πιο φυσικό
πράγμα στον κόσμο είναι ακριβώς το χάσιμο. Και να κλαις, βέβαια, είναι
φυσικό, αλλά κανονικά δεν πρέπει να κλαίει κανείς. Και βιολογικά, αν το
σκεφτελις, η ζωή χάνεται ή μετατρέπεται, που σημαίνει πως τίποτα από όσα
αγαπούμε με πάθος - και τα αγαπούμε όλα με πάθος - φοβερό πάθος, δε
γλιτώνει, όλα χάνονται. Δε βαριέσαι, φιλοσοφικές σκέψεις θα κάνουμε
τώρα; Όπως είπαμε, συνέχισε, με αυταρχικό ύφος, θα μου γράφεις τακτικά,
γιατί η μνήμη διατηρείται με τη βία. Κυρίως να μου γράφεις όλα τα
ασήμαντα γεγονότα της ζωής σου, γιατί τα σημαντικά τα γράφει κανείς σε
όλο τον κόσμο. Τι είναι αυτός ο θόρυβος πάλι;
Ο Αμπάτης ξαφνικά σταμάτησε, γιατί η κοπέλα έκλαιγε. Ύστερα άρχισε να κλαίει κι αυτός μέχρι που ήρθε το τρένο."
Συγγραφέας: Αμπατζόγλου, Πέτρος
Εκδότης: Κέδρος
Σελίδες: 128
Ημερομηνία Έκδοσης: 1985
ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ:ΑΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΤΟ